هفت دریا

معرفی افراد و شخصیتهای اشعار حافظ شیرازی - 1  امیر مبارزالدین محمد

در اواسط سال 700 هجری قمری در شهر میبد یزد  متولد شد و در سال 713 و پس از مرگ پدرش امیر شرف الدین مظفر با خانواده اش به اردوی  " الجایتو" پناه برد و " الجایتو" نیز همه ی مناصب پدرش را به او سپرد و سرانجام و پس از مرگ " الجایتو" و سست شدن جایگاهش در نزد ابو سعید بهادر خان جانشین " الجایتو" اراده کرد که حکومت اتابکان را سرنگون کند و در سال 718 هجری قمری موفق شد که در سن هجده سالگی طعم حکمرانی را بچشد و چهارده سال بعد به حاکمی تمام عیار مبدل شد. حاکمی خونخوار و بد دهان . معروف است که چارواداران بی نزاکت در فحاشی به گرد پای او نمی رسیدند با این حال داعیه ی پرهیزگاری و دینداری داشت  اما همه می دانستند که شیوه ی او فسخ و فجور است و با اینکه حداقل دوبار توبه کرده بود و قسم یاد کرده بود دست از پا خطا نکند اما توبه ی گرگ مرگ است و او تا دم مرگ بظاهر مومن و درعمل بی ایمان بود و عجب آنکه خود را خلیفه ی مسلمین و امیرالمومنین می خواند  و بجای حاکم شرع حکم صادر می کرد و روزی خطاب به شاهزاده شجاع الدین گفته بود که تاکنون بدست خود 800 نفر را گردن زده ام . امیر مبارزالدین  هنگام ورود به شیراز شش سال از توبه ی اولش می گذشت و برای آنکه میزان تقیدش را به نمایش بگذارد فرمان داد که کتابهای خطرناک را بسوزانند و این کار بازار ریا کاری را گرم کرد و بنام خدا خونها ریخت و سالوسان و ریاکاران را بر سرکارها گماشت و امثال حافظ را از خود راند . ولی رفت که داعیه ی پیغمبری کند که سرانجام بدستور پسرش " شاه شجاع " کور شد و سالهای پایانی زندگی اش را در سیاهچال و زندان بپایان رساند.

حافظ این حاکم پلید را از فرط خشم و نفرتی که نسبت به او داشت و باور داشت که او در لوای دین به ارضای شهوت قدرت و خشونت و بددهانی خود می پردازد و حتی از بکاربردن نام او پرهیز کرده و فقط با عنوان محتسب از او یاد می کند.

باده با محتسب شهر ننوشی زنهار/ / بخورد باده ات و سنگ به جام اندازد

.....................................................................................................

اگرچه باده فرحبخش و گل بیزاست // به بانگ چنگ مخور که محتسب تیزاست

..........................................................................................................

بدنیست بدانیم که در دوره های اسلامی محاکم از ارکان حکومت شهری بودند: محاکم بر سه نوع بودند و هر کدام وظیفه و کارکرد خاصی داشتند محاکم مظالم یا محاکم عرف به دعاوی جزائی رسیدگی می کردند و ریاست آن با حاکم شهر یا دیوان بیگی یا داروغه بود . دعاوی قضائی را محاکم شرع رسیدگی می کردند که ریاست آنها با فقها و روحانیون بود که با فرمان شاه یا حاکم گمارده می شدند. امور مربوط به اوزان و مقیاسات و قیمت ها و رعایت اصول و موازین حرفه ای با محاکم حسبت بود و " محتسب" که مقامی روحانی بود بر آن ریاست می کرد . در واقع محکمه ی محتسب دادگاهی بود میان محکمه ی شرع و عرف زیرا که سر و کار آن هم با امور شرعی و هم با امور عرفی بود و امیر مبارزالدین هر سه وظیفه را خود انجام می داد و تمام رسوم و قوانین را زیر پا گذاشته و فراتر از این گردن زدن و جاری کردن حکم را خود بعهده می گرفت ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: